Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία, κάθε μέρα του χρόνου είναι αφιερωμένη στην μνήμη ενός Αγίου ή μάρτυρα από την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση. Η ημέρα αυτή φέρει το όνομα του Αγίου και λέγεται “εορτολόγιο”. Αν κάποιος έχει το όνομα ενός Αγίου, τότε υπάρχει μια μεγάλη γιορτή εκείνη την ημέρα στο όνομα του. Ο Όσιος Ioannos ο Rossos, γιορτάζει στις 27 Μαΐου. Όπου την ημέρα της γιορτής του Αγίου Ioanno του Rossou, στο Προκόπι της Εύβοιας, έρχονται άνθρωποι από κάθε μέρος του νησιού και της χώρας, οι περισσότεροι από αυτούς περπατάνε όλη τη διαδρομή από τη Χαλκίδα για να φτάσουν στην εκκλησία και να προσευχηθούν στον Άγιο του νησιού.
Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, γεννήθηκε σε ένα χωρίο της Ν. Ρωσίας, γύρω στο 1690, από ενάρετους και πιστούς Ορθόδοξους γονείς. Στα χρόνια του Μεγάλου Πέτρου, έλαβε μέρος στο Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1710 με 1711 και αιχμαλωτίστηκε από Τατάρους. Αυτοί με την σειρά τους, τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό Αξιωματικό Ίππαρχο, ο οποίος έμενε στο Προκόπι της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία. Εκεί παρότι πιέστηκε σκληρά και βασανίστηκε για να αλλάξει την πίστη του, ο Ιωάννης ο Ρώσος δεν το έκανε, έτσι ο Τούρκος τον έριξε σε έναν υπόγειο στάβλο, όπου έζησε με ταπείνωση, σκλαβιά και ξυπόλητος στο κρύο μαζί με ζώα, αλλά όσο και κουρασμένος να ήταν,πάντα έτρεχε τις νύχτες στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, που ήταν κρυμμένος μέσα σε έναν βράχο, στην Καππαδοκία, όπου και αγρυπνούσε προσεύχοντας. Με τον καιρό οι Τούρκοι έπαψαν να τον πειράζουν και να του φέρονται άσχημα. Μια μέρα και ενώ ο Τούρκος αφέντης βρισκόταν στην Μέκκα, η γυναίκα του έκανε τραπέζι σε συγγενείς και φίλους , για να επιστρέψει με το καλό ο άντρα της. Ο Ιωάννης υπηρετούσε τότε στο τραπέζι, όταν σερβιρίστηκε και ένα πιάτο από το αγαπημένο πιλάφι του αφέντη, τότε η γυναίκα του Τούρκου αφέντη αναστέναξε και είπε πόσο ευχαρίστηση θα ένιωθε ο άντρα της αν ήταν εκεί μαζί τους και έτρωγε από το πιλάφι. Ο Ιωάννης πήρε τότε ένα πιάτο με ζεστό πιλάφι και είπε πως θα το έστελνε στον αφέντη στη Μέκκα, βέβαια όλοι γέλασαν και νόμιζαν ότι θα το έδινε πάλι σε καμιά φτωχή οικογένεια του χωριού, όπως συνήθιζε. Εκείνος όμως πήγε στον στάβλο του και προσευχήθηκε στον Κύριο να εκπληρώσει το αίτημα του. Έτσι, όταν ο Αφέντης του γύρισε από την Μέκκα και τους έδειξε το πιάτο που είχε ξαφνικά βρει μπροστά του με το αγαπημένο του πιλάφι, τότε όλοι κατάλαβαν ότι ο φτωχός και καλός Ιωάννης, ήταν Άγιος του αληθινού Θεού. Από τότε όλοι, όχι μόνο στο Προκόπι, αλλά και στα γύρω χωριά, σεβόντουσαν πια τον Ιωάννη, το Ορθόδοξο παλικάρι από την Ρωσία και έπαψαν να τον ενοχλούν.
